Na filmie nie byłam, ale może jeszcze, znając temat, wybiorę się, jestem przekonana, ze jest bardzo emocjonalny.
Bo taka też jest ta książka. Wojciech Jagielski to znany korespondent wojenny, Grażyna to jego żona.
Razem, choć osobno przeżyli 53 wojny. On jeżdżąc na nie , ona czekając na niego w domu. I właśnie to czekanie autorka opisuje, opowiada innemu pensjonariuszowi Kliniki Psychiatrycznej. Tam właśnie trafia z rozpoznaniem zespołem stresu bojowego.
Książka jest zapisem popadania w chorobę psychiczną i wychodzenia z niej.Przejmujący zapis stanów w jakie wpadała kobieta, wyczekując tej najgorszej wiadomości, której przez wiele lat się spodziewała, wiadomości o śmierci męża.
Książka jest również oskarżeniem, pod adresem dziennikarstwa wojennego. Autorka stawia teze,że nie jeździ się na te wojny, w różne miejsca świata aby pomóc, dziennikarze jeżdżą aby przeżyć emocje, aby zarobić, aby zadowolić pracodawcę, aby dostarczyć jako pierwszy świetną wiadomość, zdjęcie, wywiad z jakimś lokalnym watażką.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz